Schrijver: Jeroen Brouwers
Pagina's: 190 pagina's
Versie: Hardcover
Uitgeverij: Atlas
Score: ★★★
Recensie
Datumloze dagen is een roman geschreven door Jeroen Brouwers in 2007. Het is een roman over een vader-zoonrelatie waarin liefde, schaamte, seks en dood in voor komt.
Jeroen Brouwers is een veelbelovende schrijver met een gevarieerd aanbod. Zijn aanbod bestaat uit verhalen, essays, brieven, memoires, biografieën, polemieken1 en toneel.
Toen ik in de bibliotheek het boek ging halen zag ik de cover. Meestal is het de bedoeling dat de cover mensen aantrekt tot het boek, maar daarin heeft dit boek gefaald. De cover zou mooier zijn geweest als de bloemen haar vrouwelijk deel ook verborg.
Het tweede wat me aansprak was de manier waarop Jeroen Brouwers alles beschreef.
“Soms glipt een hatelijke herinnering daaraan opeens je hersens binnen, als een insluiper die een pianosnaar over je hoofd gooit en aanspant tegen je keel.”
In de eerste paar pagina’s beschreef hij heel veel en vergeleek hij ook dingen met elkaar, zoals de stilte in een bos en de stilte in een ziekenhuis. Een van de mooiste vergelijkingen was de vergelijking dat ons hoofdpersonage en Mirjam monsters zijn.
“Het lag niet aan Mirjam, het geduld en begrip in een persoon, ze was heus een lieve vrouw en ik hield ook wel van haar, in het begin, maar ik had afgrijselijke visioenen waarvan mijn adem stremde en ik het koud kreeg tot in mijn ziel, dat zij en ik door met elkaar te trouwen in een monster waren veranderd, zoals ik er jaren terug een had gezien in het geheime rariteitenkabinet van een medische faculteit. Een menselijk lichaam uit het middenrif waarvan een ander menselijk parasietlichaam zich had ontwikkeld, dat viel niet weg te snijden zonder doodsgevaar voor het lichaam waar het uit tevoorschijn was gebarsten.”
Maar toen kwamen de beschrijvingen over seks en vrouwen en die vond ik minder aangenaam. Sommige beschrijvingen vielen nog mee.
“[…] en wel met juist die plek van haar lichaam waar we dikwijls vreugde-, zelfs geluksmomenten hadden beleefd in tederheid en opwinding, geilheid en devotie, aandacht en galopperende drift, de baai tussen haar dijen, voorheen het oord van leniging en verzachting van alle verdriet.”
Maar dan had je ook andere:
“[…] Mirjam met opgetrokken knieën waar ze haar armen omheen had geslagen en haar kin op liet rusten, starend, stralend. Zilverige spermasporen in haar schaamhaar, ik zag het vocht dun en kleurloos uit haar wegsijpelen tot ze er een prop beddengoed tegenaan drukte.”
Het was zeer vervelend om deze beschrijvingen te lezen en tegelijk proberen te concentreren op de verhaallijn van dit boek. Ik vond ook dat er veel fragmenten in het boek voorkwamen die onnodig waren.
Het verhaal zelf gaat over een man, ons hoofdpersonage, die verliefd is op Mirjam. De man studeert en Mirjam heeft een kinderwens. De man is er helemaal tegen, hij wilt helemaal geen kinderen en daardoor hebben hij en Mirjam geen seks. Alles veranderd wanneer ze op reis zijn in Italië. Hij kijkt naar haar en hij voelt zijn gevoelens van vroeger terug en ze belanden samen in bed. En hierdoor is Mirjam zwanger.
Door de tijd heen is de man geen goede vader geweest voor zijn zoon, Nathan. Hij is Nathan hier en daar wel eens tegengekomen maar ze kennen elkaar niet zo goed. Totdat Nathan dodelijk ziek is door een speciale ziekte. Hierdoor is de man altijd aan Nathans zijde en zorgt hij voor Nathan. Hij heeft terug contact met Mirjam en met haar nieuwe man Oscar en zijn kleindochter Amber.
Op het einde van het boek is de man een echte vader, hij geeft Nathan wat hij het liefste wilt: de dood. De man knipt alle buisjes door en legt een kussen op het gezicht van Nathan waardoor hij niet meer kan ademen.
“Vijftien, veertien, dertien, Nathan, jongen, het spijt me allemaal zo, mijn hele leven, alles spijt me, voor jou, voor mij, twaalf, elf, tien, negen, had toch een andere vader gezocht.”
Het einde heeft heel mijn mening veranderd over het boek. Ik vond het boek vervelend en seksistisch, maar toen ik het gedeelte las wanneer Nathan in het ziekenhuis lag, vond ik het boek vele beter. Hier kon je de emoties aflezen en was de man eindelijk een betere vader.
Als het boek vol stond met de beschrijvingen en vergelijkingen die ik zo mooi vond en er minder seksistische beschrijvingen in stonden, zou het boek vele beter zijn.